Arif Hafız Dedemin Evinde Ailecek İftardayız

Biricik dedem… Namı diğer Arif Hafız… Sanırım, Boyabat’ta tanımayan yoktur. Bütün aile, eniştelerim, halalarım, kuzenlerim dedemin evinde iftar yaptık. Dedemin evinde dediysem dedem öleli 12 yıl oldu, ama evin her köşesinde babaanneme ve dedeme ait anıları görebilir, kokularını hissedebilirsiniz.

Dedem beni o kadar çok severmiş ki, halalarım bile beni kıskanırlarmış. Ama neyse ki dedemin yokluğunu aratmayan, bana dedelik yapan eniştelerim var. Hüseyin eniştem beni kendi çocuklarından ayırt etmez. Bayramlarda verdiği bol harçlıklar ve kocaman kalbiyle gönlümü fetheder. Hasan eniştem hocaların şahıdır. Muhteşem bir sese sahiptir. Son kıldırdığı teravi namazından sonra, annem bir daha teravilerden tat alamadığı için camide teravi kılmıyor, evde kendi kılıyor.

Gecemize renk katan Hüseyin eniştemin annesi Nejla teyzem bizi kırmadı, iftarımıza ayrı bir güzellik kattı. O da beni çok sever. Küçükken evini az süpürmedim.

Unutmadan bir de kuzenlerim var; Murat abim, Kayseri Cumhuriyet Savcısı bayramlarda ve karne günlerinde sırf bana harçlık vermek için Kayserilerden gelir. Mithat abimi küçüklüğümden beri hep çok sevmişimdir, aklıma harçlıklarıyla gelir. Esra ablam çok daraldığımda sığındığım bir liman.Tabi iftarımızda aramızda olamayanlarda vardı. Fatoş Ablam var mesala… Ankara Fen Lisesini bitirip, Boğaziçi Üniversitesi'nden mezun oldu, hep idolüm olmuştur. İstanbul’da olması nedeniyle iftarımıza katılamadı. Ama sanıyorum ki facebooktan gönderilerimizi görmüştür.

Arif abim var mesela…. Bankacılığın kitabını yazmıştır. Her konuda derin bilgilere sahiptir. Ona ailede ‘’Arif Baba‘’ deriz. Akif abim var mesela... Mardin Cumhuriyet savcısı, onun da Melek adında bir kızı var, ama orijinal Melek ben olduğum için sıkıntı yok. Babaannemin ona olan sevgisiyle bilinir. Adnan abim var, sert ve muhteşem espiriyle hatırlarız genellikle. Doktor Hüseyin amcam yanımızda yoktu. Çorum’da ki yoğun işleri yüzünden iftarımıza katılamadı. Ailemizin bütün branşlarda bilgi sahibi olan biricik doktoru…

Ve de en önemlisi hepsi birbirinden kıymetli halalarım, gecenin mimarlarıydı. Hayatımın hep en önemli köşesinde olacaklar… Onlara bu gece için çok teşekkür ederim, onları çok sevdiğimi de belirtmek istiyorum. Ama şunu da söylemeden geçemeyeceğim, menüde Boyabat’ın geleneksel Ramazan iftarında başköşe de yer alan etli nohut yemeği yoktu.

Sahura kadar dedemin ve babannemin anılarından bahsedildi.Ben bile çoğunu defalarca dinlemiş olmama rağmen ilk kez duyuyormuş gibi can kulağı ile dinledim. Zaman zaman gülüp kahkahalar attık, zaman zaman hüzünlendik. Yok be, dedem ne olurdu aramızda olsaydın. Öyle çok özledim ki seni. Kağan bebek ne kadar şanslı… Gecenin sonunda dualar edip sahurumuzu da yapıp ayrıldık. Çok güzel oldu. Ramazan, iftar, sahur, geleneklerimiz (etli nohut) ne güzel…

Dedeler, babanneler, halalar, teyzeler ne güzel…

Ailelerimizi bir arada tutan geleneklerimizi yaşatalım. Hayatta olan yaşlılarımızın kıymetini bilelim.

Hakkı Amcama da gazetesinde bana yer ayırdığı ve bu yazıyı yazmamda beni yüreklendirdiği için çok teşekkür ederim. Bir dahaki yazımda farklı konularda Boyabat’ın nabzını tutmak üzere…

Hoşcakalın…

Melek Sude İNAN