Çığlığın Ardı Çığlık

Evin bütün pencereleri açık olmasına rağmen çok sıcaktı, hiç esinti yoktu, belli ki dışarıda yaprak kımıldamıyordu. O gece bir garip haldeydim neye yorumlayacağımı bilmediğim. Uyumak istiyorum uyuyamıyordum, ‘Çığlığın Ardı Çığlık’ romanını defalarca elime aldım ama okuyamıyordum. Biraz pencereden bakmak istedim.. Karşı apartmandaki komşunun horultusunu duyuyordum. Gerçi ilk defa duymuyordum ki... Yoktu aramızda bir bahçe... birbirini bilmez, tanımaz bu kadar yakın komşulardık işte...

Yok, yok! En iyisi kütüphaneden başka bir kitap seçmek... ‘Yaşadığım Gibi’ olabilir miydi? Hayır olmasın, biraz daha yaşamalıydım İstanbul'da..Ya da Ruh Adam'daki şiiri bir kez daha okusam mı? Kimbilir kaçıncı okuyuşumdu.

"Pervane olan kendini gizler mi alevden?"

Kurtarır mıydı ruhumu, gecenin, geçen her saniyesinde mengene gibi sıkıştırdığı halden...

Tutsak'tım...okuyamıyor, uyuyamıyordum... Dün bitirdiğim Peyami Safa'nın kitabı ilişti gözüme..."Yalnızız"

Saat neredeyse üç olmuş... “Hadi eline yüzüne bi su çal, biraz serinlersin, belki o zaman uyuyabilirsin Ayşe” diye söylenirken bir ses geldi...

“O neydi, ne sesiydi o?!” “Mutfaktan” desem ışık yanmıyordu. Evdeki herkes uyuyordu. "Babam uyanmış olabilir miydi?" Hastaneden yeni çıkmıştı, yoksa kendini yine iyi hissetmiyor muydu? Susamıştır belki de!

“Aman Allah’ım, bu taş sesleride ne!?...” Duvardan geliyordu...sanki taşları birbirine vuruyorlardı...korktum...kalakaldım. Saniyeler içinde oturduğum kanepe sallanmaya başladı, Bir sağa bir sola gidip geliyordu... Avize de sallanıyor…

...

“Anne kalkın deprem oluyor... Baba uyandın mı, iyisin değil mi? Sakin ol, deprem oluyor, geçecek.”

“Allah’ım sen korkutma” diyordu annem sürekli...

“Anne mutfak tarafına gitmeyin, galiba, göçtü, camlar kırıldı.”

“Üstünüze birşeyler alın.”

“Merdivenden sesler geliyor, dışarı çıkıyorlar, bizde çıkalım...”

“Anne tutun annee, benden tutun, babamı da tut. Baba kapının olduğu duvara yaslan. Ne olur sakin ol, tamam mı?...Hemen açılacak kapı."

“Ayşe, aç şu kapıyı!”

“Açmaya çalışıyorum ama çeviremiyorum anahtarı… Açılmıyor, Allah’ım yardım et!”

“Ayşe duramıyorum ayakta” diye bağırıyordu kardeşim...”Çabuk aç şu kapıyı…”

“Açamıyorum, açılmıyor...”

“Ayşe çabuuuk!”

“Anne düştün mü? Anne babamla birlikte odanın kapı kasasının altında durun. Tutunun, Allah'ım koru bizi, yardım et...”

“Tamam açıldı...”

“Durdu sarsıntı.Geçti, bitti.”

“Duyuyor musunuz sesi? Doğalgaz sızıntısı var galiba.”

“Çakmak yakmayın!” diye bağırıyordum merdivenden inenlere... Kap karanlıktı her yer...belki de göçtü merdivenler...

Çıktık dışarı herkes gibi...komşumuz fener tuttu...bir battaniye aldık elimize, babam üşümesin diye...

Aman ya Rabbi! ne kadar uzun bir süreydi...saatlerce sallandık sanki...

Herkes dışarıda...çoluk çocuk, genç yaşlı...

***

Gün ışımaya başlarken çıkalım dedik evimize. En azından ihtiyaçlarımızı alalım.

“Anne sen gelme, ben çıkarım.”

“Hayır beraber gidelim.”

“Anne geçti artık, korkma!”

“Ayşeee! Zaten canım fındık kabuğunun içinde”

“Tamam anne, hadi çıkalım!

“Çabuk babanın ilaçlarını, ceketini al.Çantalarınızı, kimliklerinizi al, üzerinize kıyafet al. Ben de su ve yiyecek birşeyler alıyım. Baban ilaç almadan önce biraz atıştırır.”

“Tamam anne…”

“Anne çantamı bulamıyorum.”

“Akşam nereye koydun, baksana oraya.”

“Anne ne bileyim nereye koyduğumu!?”

“Yatak odasına bak.”

“Oraya giremiyorum ki, kapının arkasındaki halılar devrilmiş.”

“İtikle biraz açılır, dur bakıyım.”

“Tamam, tamam anne biraz araladım, girebilirim.”

“Pike felan da alıyorum, bir de havlu..."

"Al işte aklına gelenleri"

"Anne aldım hepsini, tamam. Şu valize yerleştiriyim mi?

"Ayşe sorup durma, ne yapman gerekiyorsa yap!"

“Anne kokuyu alıyor musun?”

“Evet, parfüm mü sıktın?”

“Hayır anne. Çantam halının altında kalmış, Parfüm şişesinin de kapağı açılmış, meğer o “tıss” diye duyduğum ses bundan geliyormuş, doğalgaz sızıntısı sandığım."

“Millet de senin yüzünden karanlıkta indi merdivenlerden. Ben sizinle ne yapacam, bilmiyorum ki!?”

“Aman anne ne yapacakmışsın, verirsin birine, bakarsın keyfine.”

“Ayşeee düştü yine çenen”

“Tamam sustum”

Aldın mı dediklerimi?”

“Evet, "aldım" dedim ya!”

“Hadi inelim.”

...

Günlerce dışarıda yattık, İlk defa o zaman duydum teyzemden, Zümrüdü Anka kuşu masalını…”

Gerçekte olmadı bir daha o şiddette bir deprem ama rüyalarımızda hep daha şiddetlisini yaşadık sanki ve kaybettik bütün sevdiklerimizi...