Arabesk Yazılar | Bayram Geldi (mi)

OSMAN ÇAKIR / 03 Haziran 2025

Yine geldi Kurban Bayramı… Şehrin sokakları cıvıl cıvıl.
Herkesin yüzünde bir umut, bir heyecan var. Bayramlıklar hazır, sevdiklere koşmalar başlamış...

Kimi yoldaşını arıyor, kimi yılların hasretini gideriyor.
Peki ya biz? Bizim evde bayramdan geriye kalan sadece sessizlik.

Anne, divanın köşesinde oturmuş; yanağını soğuk pencereye yaslamış...
Gözleri, şehrin ışıkları arasında kaybolmuş; uzaklara dalmış…

O kadar sessiz ki... Sanki dünya durmuş, zaman o bekleyişin içinde donmuş gibi.
Neyi bekliyor? Kim için bu suskunluğun içinde yanan o umut?

Belki gitmeyen bir evlat...
Belki yılların unuttuğu bir gülüş...
Belki de artık geri gelmeyecek bir zaman...

Şehrin dört bir yanından bayram neşesi yükselirken, bizim evde bir hüzün var.
Öyle bir hüzün ki; kelimelere sığmaz, gözyaşlarına dökülür ancak.

Kurban Bayramı’nın coşkusunda kaybolmuşuz biz.
İçimizde bir yangın var; ama dışımızda yalnızca soğuk bir sessizlik.

Dışarıda herkes koşuşturuyor, yeni umutlara sarılıyor.
Bizim içimizdeyse sadece yalnızlık var.

Bazen anne, bakışlarını pencereden ayıramıyor.
Sanki orada bir şey var: Belki bir umut, belki bir cevap... Ama yok, bulamıyor.

Bayram belki artık bizim evimize uğramıyor...
Belki de bizim halimizi kimse bilmiyor.

Kurban Bayramı, sadece kesilen kurbanlar değildir bazen.
O, yüreklere düşen hasretin; kalplerde biriken kırgınlıkların bayramıdır.

O anne... O pencere kenarında bekleyen kadın...
Yılların yorgunluğunu taşıyan o kalp, bayramı arıyor ama bir türlü bulamıyor.

Her bayramda biraz daha eksiliyoruz biz...
Yılların acısı ve sessizliğin yükü, omuzlarımızda gittikçe ağırlaşıyor.
Ama umut var hâlâ.

Çünkü o anne... O pencere kenarında bekleyen yürek, bir gün gülümseyecek.
Çünkü bayram, sonunda hepimizi kucaklar.

Şimdi ise sadece sessizce bekliyoruz...

Dışarıdaki hayat “bayram” diye bağırırken,
biz içeride bir arabanın yavaşlayan motoru gibi titriyoruz...

Ve belki de Kurban Bayramı, bizim için artık sadece bir özlem, bir bekleyiş.

Ama olsun… Bu bekleyiş bile sevgidir.
Sabırdır... Umuttur...

Ve en güzel bayram, yürekte saklanan o sessiz umuttur.