Çanakkale’ye sesleniş!

Kübra Meşe

Sesleniyorum !

Gecenin bahara kaçık soğuk rüzgarları Seddülbahir Tabyasına günü getiriyor. Uykusuz , yarı kapanan gözlerle gün ışığını selamlayan askerime sesleniyorum: “Bu vatan sizlere minnettardır !”

Hamidiye Tabyasında bir hüzün yankı etmiş dört bir yana. Kimi ellerde fotoğraflar, kiminin dilinde düşünceler, kiminin hayalinde evlatları, anaları babaları… Her bedende her şey farklı ancak , ağızlarda şehadet kelimesi, düşüncelerde “ Ya İstiklal ya ölüm !” aynı. Sesleniyorum: Asla korkmayın uğruna can vermekten bu topraklar için.”

Mesudiye Tabyasında uyku girmez gözlere, bir yürek acıyor. Hayal etmiyor artık dönüşü. Ant içmiş, dönmem diyor. Sesleniyorum , nice evlatlar babasız kalmasın diye , evladını geride bırakan yürek : “Bu evlatlar senin destanını okudu senin destanını yazacak.”

Hep aynı sessizlikle gelirdi gece. O gecelerde top sesleri yankılanırdı tabyaların üzerinde. Na’ra Tabyasında Kızıl Elma’nın tohum çıtırtıları, Fatih’in evlatları, bir damla matem, yarını karşılayacak olan dünün heyecanı, bir destan için mürekkebin kağıttaki ayak sesleri…

Mecidiye Tabyasında bir el, kalem tutmuş mektup yazıyor anasına, babasına : “Beklemeyin diyor o da… Şairimin dilinden sesleniyorum : “ Bu vatan toprağın kara bağrında sıra dağlar gibi duranlarındır.” Yüreğimden sesleniyorum : “ Nice analar, babalar evladına kavuşsun diye can vermiş şehidimindir. “

Namazgah Tabyasında ışıklarını altından çağlayan ırmaklar gibi gecenin derinliğine koyuveren aya dikilmiş bir çift göz… Hasret dolu gözyaşlarıyla , sıla hasretiyle yanan gözler. Sesleniyorum: “ Askerim gözlerindeki hasret alevleri bir milletin diriliş kıvılcımlarıdır.

Ertuğrul Tabyasında yakamoz, Kumkale Tabyasına yansıyor, Orhaniye Tabyasına varıyor. Sesleniyorum : “ Bu zafer kahramanlıkla akan suların, er’ce esen rüzgarların, garbın afakına sığmayıp taşan askerimindir.”

Değirmendere , Eceabat Tabyalarında bir ses “ Çanakkale Geçilmez ! “ Tüm tabyalar, Mehmet Akif’imin dilinden sesleniyorum : “ Şu boğaz harbi nedir ? Var mı ki dünyada eşi ? En kesif orduların yükleniyor dördü beşi . Tepeden yol bularak geçmek için Marmara’ya kaç donanmayla sarılmış ufacık bir karaya. Ne hayasızca tehaşşüd ki ufuklar kapalı !

Sesleniyorum: “ Melekler huzur serpiştiriyor yatağına, yastığında denizin , yorganında toprağın kokusu, bir ninni rüzgardan, ağaçlar sessiz… Şimdi, huzurla uyu şehidim ! Kovdun düşmanı vatanımdan, koydun güzel yarınları başucuma ! Uyu , kopardım geceden karanlığı, çaktım yerine yıldızları, sen yeter ki rahat uyu!

Ve sesleniyorsun “ Çanakkale Geçilmez!”